เด็กน้อยชาวอาหรับกับยอดกวี

               เด็กน้อยชาวอาหรับผู้หนึ่งได้พบกับอบุลอะลาอ์ อัลมะอัรรีย์ ยอดกวีผู้เลี่องลือ เด็กน้อยกล่าวว่า : โอ้ท่านผู้อาวุโส ท่านคือใครเล่า?

               ยอดกวีตอบว่า: ฉันคือ อบุลอะลาอ์ อัลมะอัรรีย์ นักกวีผู้เลื่องลือของพวกท่านงัยล่ะ!

               เด็กน้อยจึงพูดว่า : ยินดีต้อนรับ นักกวีผู้ทรงเกียรติ ท่านใช่ไหม ที่กล่าวในบทกวีของท่านว่า  “แท้จริง ฉันนั้น ถึง แม้นว่าจักเป็นผู้สุดท้ายแห่งกาลเวลา กระนั้น ฉันคือผู้นำมาซึ่งสิ่งที่ชนรุนแรกมิอาจสามารถ”

               อบุลอะลาอ์ตอบว่า : ใช่แล้ว ฉันคือผู้กล่าวบทกวีนี้เองและทำไมเล่าเจ้าเด็กน้อย เจ้ามีข้อขัดข้องประการใดหรือ?

              เด็กน้อยตอบว่า : บทกวีของท่านช่างเป็นวจีที่งดงามยิ่งและเป็นความมั่นใจอย่างที่สุด อีกทั้งเป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงความสามารถอย่างเอกอุ แต่ทว่าชนรุ่นแรกได้กำหนดวางอักษรภาษาอาหรับเอาไว้แล้ว 28 อักษร ท่านมีสิทธิไปเพิ่มเติมอีกสักหนึ่งอักษรหรือไม่เล่า?

             เมื่อได้รับคำตอบเช่นนี้ อบุลอะลาอ์ ก็ถึงกับนิ่งเงียบและกล่าวว่า : ขอสาบานต่อพระองค์อัลลอฮ ฉันไม่เคยนิ่งเงียบอย่างนี้มาก่อนเลย ให้ตายสิ!


              (คัดจาก หนังสือ อัลมุฟร่อดุลอะลัม 1/79)


             *อบุลอะลาอ์ อัลมะอัรรีย์ (ค.ศ.973-1057) ถือกำเนิดในเมืองมะอัรเราะห์ อันนุอ์มาน เป็นนักกวีและนักคิด ตาบอดตั้งแต่อายุ 4 ขวบ ศึกษาเล่าเรียน ณ เมืองฮะลับ (อะเล็ปโป) ตอรอบุลุซ (ทรีโปลี) และอันตอกียะห์ (อันติออก) อาศัยอยู่ในเมืองอัลมะอัรเราะห์ อย่างสันโดษและไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอก ท่านเป็นผู้มีอารมณ์อ่อนไหว มีสติปัญญาเฉียบแหลมและลุ่มลึก เป็นนักวิจารณ์ตัวยง และค่อนข้างจะมองโลกในแง่ร้ายเสมอ