ญุฮาสอนลูกเรื่องนานาจิตตัง

          มีอยู่วันหนึ่ง ญุฮา ประสงค์จะสอนลูกชายของตนให้ทราบว่า มนุษย์คนหนึ่งย่อมไม่สามารถทำให้ผู้คนทั้งหลายพอใจได้ทั้งหมด โดยญุฮาได้ใช้วิธีการง่าย ๆ แต่ได้ผล กล่าวคือ ญุฮาได้ขี่ลาตัวหนึ่ง และปล่อยให้ลูกชายของตนเดินตามหลังลา

          ทั้งสองได้เดินทางจนกระทั่งผ่านมาพบกลุ่มชน พวกนั้นมองดูพ่อลูกทั้งสอง แล้วกล่าวขึ้นว่า :
          ชายคนนี้ ช่างไม่มีความเมตตาอยู่ในหัวใจของตนเลยแม้แต่น้อย! ตัวเองขี่ลาอย่างสบายใจเฉิบ แต่ปล่อยให้ลูกน้อยของตนเดิมตามหลังลา ช่างใจไม้ไส้ระกำเสียนี่กระไร ?

          เมื่อญุฮาได้ยินคำวิจารณ์เช่นนั้น เขาจึงลงจากหลังลาและอุ้มลูกชายของตนขึ้นขี่ลาแทนตน ส่วนตัวเขาเองก็ได้เดินตามหลังลา ทั้งสองก็เดินทางต่อไปจนกระทั่งผ่านมาพบอีกกลุ่มชนหนึ่งที่ชุมนุมกันอยู่ริมทาง พวกนั้นก็ตะโกนกันเสียงขรมว่า : อะไรกันนี่! เจ้าเด็กน้อยคนนี้ ช่างอกตัญญูยิ่งนัก! นั่งขี่ลาอย่างสบายใจเฉิบแต่กลับปล่อยให้พ่อของตนเดินตามหลัง มารยาทช่างไม่มีเสียเลย!

          เมื่อโดนวิจารณ์เช่นนี้ ญุฮาจึงได้ขึ้นขี่ลาและให้ลูกชายของตนนั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง ครั้นต่อมาเมื่อมีผู้คนได้เห็นบุคคลทั้งสองนั่งขี่ลามาด้วยกัน พวกนั้นก็ตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า : อะไรกัน! เจ้าสองคนนี่ ลาตัวนิดเดียว แต่กลับขึ้นขี่กันถึงสองคน ความสงสารต่อสัตว์หายไปไหนหมด ช่างใจไม้ไส้ระกำจริงเชียว!

          ว่าแล้วญุฮาจึงได้ลงจากหลังลาและอุ้มลูกชายของตนลงและพากันเดินจูงลาตัวนั้นไว้เบื้องหลัง จวบจนผ่านมาเจอกับคนอีกกลุ่มหนึ่ง พวกนั้นก็จ้องมองและแสดงความแปลกใจ พร้อมตะโกนตำหนิบุคคลทั้งสอง ว่า : ช่างเบาปัญญานัก ชายคนหนึ่งกับลูกของเขาพากันเดินจูงลาโดยไม่ยอมขี่ แล้วลาจะถูกสร้างมาทำไมเล่า? เมื่อมีลาแต่กลับไม่ยอมขี่!

          ญุฮาได้พาลูกน้อยของตนกลับสู่บ้าน แน่นอนลูกชายของเขาได้เรียนรู้บทเรียนที่ปฏิบัติจริงว่า มนุษย์นั้นย่อมมิสามารถทำให้ผู้คนทั้งหมดเกิดความพึงพอใจได้เลย เพราะนั่นเป็นเรื่องยากเย็นยิ่ง ฉะนั้นเราสมควร  กระทำประการใดเล่า คำตอบก็คือ กระทำสิ่งที่พระองค์อัลลอฮ์ และศาสนทูตของพระองค์พึงพอใจ นั่นแหละดีที่สุด!

          (คัดจากหนังสือ อัลลุเฆาะห์ อัลอะรอบียะห์ 174/176)