สำนวนและโวหารในอัลกุรอาน

          ได้ถูกระบุว่ามีผู้รู้คนหนึ่งปฏิเสธไม่ยอมรับการใช้สำนวนและโวหารในอัลกุรอาน เขาจึงได้มาหาผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่มีความประเสริฐและมีความรู้เช่นกัน โดยปฏิเสธต่อผู้อาวุโส ถึงการอ้างว่ามีการใช้สำนวนและโวหาร ปรากฏว่าชายผู้ปฏิเสธนั้นเป็นคนตาบอด ผู้อาวุโสจึงได้ถามผู้รู้คนนั้นว่า : ท่านจะว่าอย่างไร ในพระดำรัสที่ว่า :

          “บุคคลใดที่ปรากฏว่าเขาตาบอดในโลกนี้ ฉะนั้นเขาผู้นั้นก็ย่อมเป็นคนตาบอดและหลงทางในโลกอาคิเราะห์” (อัลอิสรออ์ อายะห์ที่ 72) จุดมุ่งหมายของคำว่า “ตาบอด” ในอายะห์นี้หมายถึงตาบอดจริง ๆ อย่างที่ท่านตาบอด หรือหมายถึงสำนวนที่บ่งถึง “บอดทางใจ” ? เมื่อถูกถามเช่นนี้ ผู้ปฏิเสธสำนวนโวหารในอัลกุรอ่านก็ถึงกับงงงวย มิอาจหาหลักฐานใดมาหักล้างได้อีก

          (คัดจากหนังสือ ตัฟซีร ซอฟว่าตุตตะฟาซีร 2/174)