เรื่องเล่าของญุหา (جُحَا)

ญุหา คือบุคคลในตำนานที่ชาวอาหรับนิยมเอาเรื่องราวของเขามาเล่าขานในเชิงขำขัน บางคนเล่าว่า ญุหาเป็นชาวอาหรับชนบทจากเผ่าฟะซาเราะฮฺ มีชื่อจริงว่า อบุลฆุศน์ ดุญัยนฺ อิบนุ ษาบิต มีชีวิตอยู่ในนครอัล-กูฟะฮฺ (อีรัก) รัชสมัยเคาะลีฟะฮฺอัล-มะฮฺดียฺ แห่งราชวงศ์อัล-อับบาสียะฮฺ เรื่องราวของญุหามักถูกนำมายกเป็นอุทาหรณ์ในเรื่องของความซื่อบื้อและความพิเรนแกมพิลึก

 บ้างก็ว่าญุหาเป็นชาวเติร์ก (ตุรกี) มีชื่อว่า นัศรุดดีน คูญะฮฺ เรียกกันว่า ญุหา อัร-รูมียฺ มีชีวิตอยู่ใน อนาโตเลีย (อนาฏูล) และเสียชีวิตที่เมือง “อ๊าก ชะฮฺร์” บ้างก็ว่าญุหาเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ร่วมสมัยกับ ตัยมูรฺ ลังก์ (ค.ศ. 1336 – 1405) กษัตริย์มองโกลผู้เป็นหลานของเจงกิสข่าน ส่วนหนึ่งจากเรื่องเล่าขานของญุหาที่พิลึกพิลั่นได้แก่

 

– มีอยู่วันหนึ่ง ญุหากล่าวอ้างว่าตนเป็นผู้วิเศษ (เป็นวะลียฺของอัลลอฮฺ) ผู้คนจึงถามญุหาว่า “อะไรคือสิ่งยืนยันความเป็นผู้วิเศษของท่าน (กะรอมะฮฺ)?” ญุหาตอบว่า “ข้าพเจ้ารู้ถึงสิ่งที่อยู่ในหัวใจของพวกท่าน!”  คนพวกนั้นจึงกล่าวว่า “ท่านจงว่ามา!”  ญุหาก็กล่าวว่า  “ข้าพเจ้ารู้ว่าในหัวใจของพวกท่านทุกคนคิดว่าอันตัวข้าพเจ้านี้เป็นคนมุสา (ที่กล่าวอ้างว่าเป็นผู้วิศษ) จริงหรือไม่จริง?” ญุหาถามย้ำ คนพวกนั้นพากันตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “ที่ท่านกล่าวนั้นจริงแล้ว!” 

 

– มีอยู่วันหนึ่ง ญุหาจุดไม้หอมเพื่อรมควัน แล้วสะเก็ดไฟจากถ่านเผาไม้หอมก็ไหม้เสื้อผ้าของญุหา  ญุหาจึงกล่าวว่า “ขอสาบานต่ออัลลอฮฺ ฉันจะไม่จุดไม้หอมเพื่อรมควันในครั้งต่อไป นอกเสียจากฉันจะถอดเสื้อผ้าล่อนจ้อนเท่านั้น!”

 

– ญุหารับมรดกเป็นบ้านของบิดาตนครึ่งหนึ่ง แล้วเขาก็กล่าวว่า “ฉันต้องการขายส่วนของฉันจากบ้านหลังนี้ จะได้เอาเงินมาซื้อส่วนที่เหลือ บ้านทั้งหลังก็จะเป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว?”

 

– ญุหาได้ยินชายผู้หนึ่งกล่าวขึ้นว่า “พระจันทร์ช่างสวยงามเสียเหลือเกิน” ญุหาก็กล่าวหนุนชายผู้นั้นว่า “เออ! ใช่ โดยเฉพาะเวลากลางคืน!”

 

– มีอยู่ครั้งหนึ่ง เจ้าล่อของญุหาเกิดพยศ มันจึงนำญุหาออกจากเส้นทางที่ญุหาต้องการจะไปทางนั้น แล้วสหายของญุหาก็มาพบเข้าพอดี จึงถามญุหาว่า “ญุหา ท่านตั้งใจจะไปไหน?” ญุหาตอบว่า “ไปทำธุระของเจ้าล่อมัน!”

 

– มีอยู่วันหนึ่ง ญุหากลับเข้าบ้านในขณะที่ภรรยาของบิดาตนกำลังนอนหลับอยู่ แล้วญุหาก็สะดุดล้มลงไปบนตัวนาง นางตกใจตื่นและกล่าวว่า “นี่ ใครกัน?” ญุหากล่าวว่า “จุ๊ อย่าส่งเสียงไป ฉันคือบิดาของฉันเอง มิใช่ใครหรอก!”

 

– ญุหาเคยเข้าห้องอาบน้ำสาธารณะ แล้วเสื้อผ้าของญุหาก็ถูกขโมย เมื่อรู้ว่าเสื้อผ้าของตนถูกขโมย ญุหาจึงถูกพูดขึ้นว่า “ฉันรู้ ฉันรู้” เจ้าหัวขโมยที่หลบซ่อนตัวอยู่ในห้องอาบน้ำสาธารณะแห่งนั้นก็เกิดความกลัวและเข้าใจว่าญุหารู้ว่าตนเป็นผู้ขโมย จึงยอมคืนเสื้อผ้าให้แก่ญุหาแต่โดยดี และถามญุหาว่ารู้ได้อย่างไรว่าตนเป็นผู้ขโมย ญุหากลับตอบว่า “ฉันรู้ว่าถ้าหากฉันไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่หลังอาบน้ำเสร็จ ฉันจะต้องหนาวตายแน่ๆ!”

 

– ชายคนหนึ่งเดินผ่านมาทางญุหา และเห็นว่าญุหากำลังกินไก่กับขนมปัง ชายผู้นั้นจึงกล่าวขึ้นว่า “โอ้ ญุหา แบ่งขนมปังให้ฉันสักชิ้นหนึ่งสิ!” ญุหาตอบว่า “ขนมปังนั่นนะไม่ใช่ของฉันหรอก ที่จริงมันเป็นของเมียฉัน นางให้มันแก่ฉันเพื่อให้ฉันกินคนเดียว!”