“อวิชชา” กับ “วิทยา”
العِلْمُ مُبْلِغُ قَوْمٍ ذَرْوَةَ الشَّرَف وَصَاحِبُ العِلْمِ مَحْفُوْظٌ مِنْ التَّلَفِ
يا صَاحِبَ العِلْمِ مَهْلاً لا تُدَنِّسْهُ بِالموْبِقَاتِ ، فما لِلْعِلْمِ من خَلَفِ
العِلْمُ يَرْفَعُ بَيْتًا لا عِمَادَ لَهُ والجَهْلُ يَهْدِمُ بَيْتَ العِزِّ والشَّرَفِ
วิทยา คือสิ่ง นำพา ผองชน | บรรลุผล แห่งเกียรติ อันสูงส่ง |
แลวิพุธ ผู้ทรงภูมิ วิทยา | ถูกรักษา บริบาล พ้นวิบัติ |
ดูกร โอ้บัณฑิต ขอจงอย่า | ทำวิชาให้มัวหมอง เป็นมลทิน |
ต้องราคิน ด้วยสิ่ง เกิดอบาย | วิชาการ จึ่งมลาย ไร้สืบสาน |
เมธา จะยอยก ให้สูงล้ำ | ซึ่งเคหาสน์ ที่ไร้ เสาค้ำจุน |
อวิชชา จะล้างผลาญ มลายสูญ | ซึ่งสถาน อันจำรูญ เกียรติคุณ |