“อวิชชา” กับ “วิทยา”

 

العِلْمُ مُبْلِغُ قَوْمٍ ذَرْوَةَ الشَّرَف            وَصَاحِبُ العِلْمِ مَحْفُوْظٌ مِنْ التَّلَفِ

يا صَاحِبَ العِلْمِ مَهْلاً لا تُدَنِّسْهُ           بِالموْبِقَاتِ ، فما لِلْعِلْمِ من خَلَفِ

العِلْمُ يَرْفَعُ بَيْتًا لا عِمَادَ لَهُ                  والجَهْلُ يَهْدِمُ بَيْتَ العِزِّ والشَّرَفِ

วิทยา คือสิ่ง นำพา ผองชน บรรลุผล แห่งเกียรติ อันสูงส่ง
แลวิพุธ ผู้ทรงภูมิ วิทยา ถูกรักษา บริบาล พ้นวิบัติ
ดูกร โอ้บัณฑิต ขอจงอย่า ทำวิชาให้มัวหมอง เป็นมลทิน
ต้องราคิน ด้วยสิ่ง เกิดอบาย วิชาการ จึ่งมลาย ไร้สืบสาน
เมธา จะยอยก ให้สูงล้ำ ซึ่งเคหาสน์ ที่ไร้ เสาค้ำจุน
อวิชชา จะล้างผลาญ มลายสูญ ซึ่งสถาน อันจำรูญ เกียรติคุณ