อัสบาบุนนุซูล | อายะฮฺที่ 76 ซูเราะฮฺ อัล-บะกอเราะฮฺ

“และเมื่อพวกเขาได้พบกับบรรดาศรัทธาชน พวกเขาก็กล่าวว่า พวกเรา ศรัทธาแล้ว และเมื่อพวกเขาอยู่ตามลำพังซึ่งกันและกันพวกเขาก็กล่าวว่า พวกท่านจะไปพูดคุยกับพวกนั้นด้วยสิ่งที่อัลลอฮฺทรงเปิดเผยให้แก่พวกท่านแล้ว (คือคุณลักษณะของนบีมุฮัมมัด (صلى الله عليه وسلم) ในคัมภีร์เตารอต) เพื่อให้พวกเขา (ศรัทธาชน) ได้นำสิ่งนั้นมาอ้างเป็นหลักฐานเล่นงานพวกท่าน ณ  พระผู้อภิบาลของพวกท่านกระนั้นหรือ พวกท่านไม่ใช้ปัญญาดอกหรือ?”

มูลเหตุแห่งการประทาน

อิบนุ ญะรีร ได้บันทึกรายงานจากมุญาฮิดว่า: ในวันสมรภูมิกุรอยเซาะฮฺ ท่านนบี (صلى الله عليه وسلم)  ได้ยืนอยู่เบื้องล่างป้อมปราการของพวกเผ่ากุรอยเซาะฮฺ ยะฮูดียฺเผ่าหนึ่งในนครมะดีนะฮฺที่ฉีกพันธสัญญาซึ่งกระทำไว้กับท่านนบี (صلى الله عليه وسلم) และเข้าร่วมในสมรภูมิ อัล-อะหฺซาบ กับเหล่าพันธมิตรของกุรอยชฺมักกะฮฺ  ภายหลังสมรภูมิอัล-อะหฺซาบผ่านพ้นไป ท่านนบี (صلى الله عليه وسلم) ได้มีบัญชาให้ชาวมุสลิมเคลื่นทัพเข้าปิดล้อมป้อมปราการของเผ่ากุรอยเซาะฮฺ ซึ่งกินเวลา 15 วัน หรือ 25 วัน)

แล้วท่านนบี (صلى الله عليه وسلم)  ก็กล่าวว่า: โอ้บรรดาพี่น้องของฝูงวานร โอ้บรรดาพี่น้องของฝูงสุกร โอ้บรรดาผู้ภักดีต่อฏอฆูต (เจว็ดและสิ่งที่ถูกเคารพภักดีอื่นนอกจากอัลลอฮฺ)” พวกเผ่ากุรอยเซาะฮฺก็กล่าวว่า: “ผู้ใดบอกสิ่งนี้ให้มุฮัมมัดทราบ? สิ่งนี้มิได้ออกมาเว้นเสียแต่มาจากพวกเจ้า (คือพวกยะฮูดีย์ด้วยกัน) พวกเจ้าจะไปพูดคุยกับพวกนั้น (หมายถึงชาวมุสลิม) ด้วยสิ่งที่อัลลอฮฺได้ทรงเปิดเผยแก่พวกเจ้าดอกหรือ ในท้ายที่สุดสิ่งนั้นก็จะเป็นหลักฐานมาเล่นงานพวกเจ้าเอง” อายะฮฺนี้จึงประทานลงมา

และอิบนุ ญะรีร ได้บันทึกรายงานจากสายรายงานของอิกริมะฮฺจากอิบนุ อับบาส (ร.ฎ.) ว่า: พวกนั้น (ชาวยะฮูดีย์) เมื่อพบเจอกับเหล่าศรัทธาชนก็พากันกล่าวว่า “พวกเราศรัทธาแล้วว่าแท้จริงสหายของพวกท่านคือศาสนฑูตของอัลลอฮฺแต่ศาสนฑูตนั้นถูกส่งมายังพวกท่านเป็นการเฉพาะ” ครั้นเมื่อพวกเขาอยู่กันเพียงลำพัง พวกเขาก็กล่าวว่า: พวกอาหรับจะต้องถูกสนทนาด้วยสิ่งนี้กระนั้นหรือ? แท้จริงพวกเจ้าเคยนำเอาเขา (ท่านนบีมุฮัมมัด) มาอ้างในชัยชนะยามมีเรื่องกับพวกอาหรับ และเขา (นบี) ก็เป็นผู้หนึ่งจากพวกนั้น”  อัลลอฮฺ (تعالى) จึงทรงประทานอายะฮฺนี้ลงมา

และบันทึกรายงานจากอัส-สุดดีย์ว่า: อายะฮฺนี้ประทานลงมาในเรื่องราวของชาวยะฮูดีย์ที่เคยศรัทธา ต่อมาพวกเขาก็เป็นผู้สัปปลับ (มุนาฟิก) พวกเขามักจะสนทนาพูดคุยกับชาวอาหรับที่เป็นผู้ศรัทธาด้วยสิ่งที่พวกเขา (ยะฮูดีย์) ถูกทรมาน พวกเขาจึงกล่าวในระหว่างพวกเดียวกันเองว่า “พวกเจ้าจะไปพุดคุยกับคนพวกนั้นด้วยสิ่งที่อัลลอฮฺทรงเปิดเผยให้แก่พวกเจ้าจากการลงทัณฑ์เพื่อให้พวกนั้น (ผู้ศรัทธา) กล่าวว่า: เราเป็นที่รักยิ่งยังอัลลอฮฺมากกว่าพวกเจ้า และเราเป็นผู้มีเกียรติ ณ. อัลลอฮฺมากกว่าพวกเจ้ากระนั้นหรือ? (ลุบาบุนนุกูลฯ หน้า 13, อัส-บาบุนนุซุล; อัส-สะยูฏีย์ กรอบข้างตัฟซีร อัล-ญะลาลัยนฺ หน้า 16)