อัสบาบุนนุซูล | อายะฮฺที่ 114 สูเราะฮฺอัล-บะเกาะเราะฮฺ

 وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن مَّنَعَ مَسَاجِدَ اللَّـهِ أَن يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَسَعَىٰ  فِي خَرَابِهَا ۚ أُولَـٰئِكَ مَا كَانَ لَهُمْ أَن يَدْخُلُوهَا إِلَّا خَائِفِينَ ۚ لَهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ

 ย่อมไม่มีผู้ใดที่อธรรมมากไปกว่าบุคคลที่ขัดขวางบรรดามัสญิดของพระองค์อัลลอฮฺในการที่พระนามของพระองค์จะถูกกล่าวรำลึกในบรรดามัสญิดนั้นและผู้นั้นได้เพียรพยายามในการทำลายบรรดามัสญิดนั้นพวกเขาเหล่านั้นย่อมไม่มีสิทธิอันใดสำหรับพวกเขาในการเข้าสู่บรรดามัสญิดนั้นเว้นเสียแต่ในสภาพที่พวกเขามีความหวาดกลัว (กล่าวคือจงสร้างความหวาดกลัวให้แก่พวกเขาด้วยการญิฮาดสำหรับพวกเขาคือความอัปยศอดสู (อันเกิดจากการปราชัยในการรสู้รบกับชาวมุสลิมในโลกนี้และสำหรับพวกเขาคือการลงทัณฑ์อันยิ่งใหญ่ (นรกภูมิในโลกหน้า  


 มูลเหตุแห่งการประทาน

อิบนุ อบีหาติม คัดสายรายงานจากสายรายงานของสะอีดหรืออิกริมะฮฺจากอิบนุ อับบาส (ร.ฎ.) ว่า : แท้จริงพวกกุร็อชฺได้ขัดขวางท่านนบี (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม) มิให้ละหมาด ณ อาคารอัล-กะอฺบะฮฺภายในมัสญิดอัล-หะรอม พระองค์อัลลลอฮฺ (ซ.บ.) จึงประทานอายะฮฺนี้ลงมา

 

และอิบนุ ญะรีรฺ คัดสายรายงานจากอิบนุ ซัยดฺ ว่า : อายะฮฺนี้ประทานลงมาในเรื่องของบรรดาผู้ตั้งภาคี เมื่อครั้งที่พวกเขาได้ขัดขวางท่านนบี (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม) มิให้เข้าสู่นครมักกะฮฺในวันอัล-หุดัยบียะฮฺ (ลุบาบุนนุกูลฯ อัส-สุยูฏียฺ หน้า 22) 

 

ดร.วะฮฺบะฮฺ อัซ-ซุหัยลียฺ ระบุว่า : มี 2 สายรายงาน (อัร-ริวายะฮฺ) จากท่านอิบนุ อับบาส (ร.ฎ.) เกี่ยวกับมูลเหตุแห่งการประทานอายะฮฺนี้ ในการรายงานของอัล-กัลบียฺจากท่านอิบนุอับบาส (ร.ฎ.) ระบุว่า : อายะฮฺนี้ประทานลงมาในเรื่องของฏอฏลูส อัร-รูมียฺ และพรรคพวกของเขาที่เป็นชาวนะศอรอ ซึ่งฏอฏลูสกับพรรคพวกของตนได้นำทัพเข้ารุกรานพวกบะนูอิสรออีล เข่นฆ่าประหัตประหารและจับพวกบะนูอิสรออีลเป็นเชลยศึก บิดเบือนคัมภีร์อัต-เตารอต ทำลายนครบัยตุลมักดิส และนำซากศพไปโยนกองทับถมเอาไว้ในมัสญิดแห่งนครบัยตุลมักดิส

 

ท่านเกาะตาดะฮฺกล่าวว่า : ผู้ที่ถูกระบุถึงในอายะฮฺนี้คือ บุคตุนัศศอรฺ (เนบูคัดเนสซาร์) และกองทัพของเขาที่รุกรานพวกยะฮูดียฺและทำลายนครบัยตุลมักดิส โดยมีพวกนะศอรอที่เป็นชาวโรมันให้การสนับสนุนช่วยเหลือในการศึกดังกล่าว

 

และในอีกรายงานหนึ่งของอะฏออฺจากท่านอิบนุ อับบาส (ร.ฎ.) ระบุว่า : อายะฮฺนี้ประทานลงมาในเรื่องราวของบรรดาผู้ตั้งภาคีแห่งนครมักกะฮฺ และการที่พวกเขาขัดขวางชาวมุสลิมจากการรำลึกถึงพระองค์อัลลอฮฺ (ซ.บ.) ภายในเขตของมัสญิดอัล-หะรอม และอิบนุ อบีหาติม คัดสายรายงานจากท่านอิบนุ อับบาส (ร.ฎ.) ว่า “แท้จริงพวกกุรอยชฺได้ขัดขวางท่านนบี (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม) มิให้ละหมาด ณ อาคารอัล-กะอฺบะฮฺภายในมัสญิดอัล-หะรอม พระองค์อัลลอฮฺ (ซ.บ.) จึงทรงประทานอายะฮฺนี้ลงมา

 

และอิบนุ ญะรีรฺ คัดสายรายงานจากอบีชัยดฺ (ในตำราลุบาบุนนุกูล และอัด-ดุรฺรุลมันษูรฺ ของอิมาม อัส-สุยูฏียฺระบุว่า “อิบนุ ซัยดฺ”) ว่า : อายะฮฺนี้ประทานลงมาในเรื่องราวของพวกตั้งภาคี เมื่อครั้งที่พวกเขาขัดขวางท่านรสูลลุลลอฮฺ (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม) 

 

และอิบนุ อัล-อะเราะบียฺ (ร.ฮ.) ให้น้ำหนักว่า อายะฮฺนี้ประทานลงมาในเรื่องการละหมาดของท่านนบี (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม) ที่หันหน้าไปยังที่ตั้งของบัยตุลมักดิส ต่อมาท่านนบี (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม) ก็หวนกลับและละหมาดหันหน้าไปยังทิศที่ตั้งของอัล-กะอฺบะฮฺ พวกยะฮูดียฺจึงขัดขวางท่านนบี (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม)พระองค์อัลลอฮฺ (ซ.บ.) จึงทรงประทานอายะฮฺนี้ลงมาเพื่อเป็นเกียรติแก่ท่านนบี (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม) และเป็นหลักฐานที่หักล้างพฤติกรรมของพวกยะฮูดียฺ ตามที่ท่านอิบนุ อับบาส (ร.ฎ.) กล่าวเอาไว้ (อัต-ตัฟสีรฺ อัล-มุนีรฺ ; ดร.วะฮิบะฮฺ อัซ-ซุหัยลียฺ เล่มที่ 1  หน้า 280) 

 

และอิบนุ ญะรีรฺ , อิบนุ อบีหาติม คัดสายรายงานจากท่านอิบนุ อับบาส (ร.ฎ.) ว่า : กลุ่มชนที่ถูกระบุถึงในอายะฮฺนี้คือ พวกนะศอรอ

 

อับด์ อิบนุ หุมัยดฺ และอิบนุ ญะรีรฺ คัดสายรายงานจากท่านมุญาฮิดว่า “คือพวกนะศอรอ พวกเขาโยนสิ่งปฏิกูลลงมาในเขตของบัยตุลมักดิส (มัสญิดอัล-อักศอ) และห้ามมิให้ผู้คนทำการละหมาดในสถานที่นั้น”

 

และอิบนุ ญะรีรฺ คัดสายรายงานจากท่านอัส-สุดดียฺ ว่า : คือพวกรูม (โรมัน) พวกเขาสนับสนุนบุคตุนัศศอรฺ (เนบูคัดเนสซาร์) ในการรุกรานบัยตุลมักดิส

 

อับด์ อิบนุ หุมัยดฺ และอิบนุ ญะรีรฺ คัดสายรายงานจากท่านเกาะตาดะฮฺว่า : พวกเหล่านี้คือพวกรูม (โรมัน) ซึ่งเป็นศัตรูของพระองค์อัลลอฮฺ (ซ.บ.) ความเกลียดชังที่มีต่อพวกยะฮูดียฺได้นำพาพวกรูมให้สนับสนุนช่วยเหลือ บุคตุนัศศอรฺ อัล-บาบิลียฺ (แห่งบาบิโลน) อัล-มะญูสียฺ (เป็นพวกบูชาไฟ – โซโรอัสเตอร์) ยกทัพเข้าทำลายนครบัยตุลมักดิส (อัด-ดุรรุลมันษูรฺ ฟี อัต-ตัฟสัร อัล-มะอฺษูรฺ ; อัส-สุยูฏียฺ เล่มที่ 1 หน้า 264-265)