ความร่ำรวยทรัพย์ที่ไร้วิชา
إِنّيْ أَرَاكَ ضَعِيْفَ العَقْلِ والدِّيْنِ | يا سَاعِيًا وَطِلاَبُ المَالِ هِمَّتُهُ |
وَاعْلَمْ بأَنَّكَ فِيْهِ غَيْرُ مَغْبُوْنِ | عَلَيْكَ بالعِلْمِ لا تَطْلُبْ لَهُ بَدَلاً |
والمالُ يَفْنَى وإن أَجْدَى إلى حِيْن | العِلْمُ يُجْدِى ويَبْقَى لِلْفَتًى أَبَدًا |
مَازَالَ بالبُعْدِ بَيْنَ العِزِّ والهُوْنِ | هذَاكَ عِزٌّ وذا ذُلٌّ لِصَاحِبِهِ |
โอ้ ผู้หมั่นเพียร แลผู้มุ่งแสวง | หาทรัพย์แสง แรงกล้าเป็นฉันทา |
อันตัวข้า นี้หนอ เล็งทักข์ท่าน | อ่อนเขลา เบาปัญญา แลศาสนา |
ขอท่าน จงยึดมั่น ด้วยวิชา | ขอจงอย่า แสวงอื่น มาทดแทน |
จงรู้เถิด ตัวท่าน ใช่ดูแคลน | ในวิชา ความรู้ ไม่แชเชือน |
อันวิชา ความรู้ คือคุณากร | สถาพร แก่ยุวชน ตลอดกาล |
แลสัมบัติ พัสถาน ย่อมสิ้นสูญ | แม้มีคุณ ตราบชั่ว ขณะหนึ่ง |
สิ่งนั้นไซร้ คือเกียรติ อันสูงเด่น | สิ่งนี้เป็น ความไร้ยศ แก่เจ้าของ |
ระหว่าง เกียรติ อันเรืองรองสุดล้ำ | กับความต่ำต้อย ย่อมห่างกันสุดกู่ |