จากความนึกคิดสู่ปลายปากกา
* บ่อยครั้งที่เราเรียกร้องให้คนอื่นเข้าใจเรา
แต่ช้าก่อน! คนอื่นจะเข้าใจเราได้อย่างไร?
ในเมื่อเรายังไม่เข้าใจในตัวตนของเราเอง!
การที่คนอื่นไม่เข้าใจเรานั้นไม่ผิดหรอก
เพราะคนอื่นก็คือคนอื่นอยู่วันยังค่ำ
แต่ตัวเรานี่สิ ตราบใดที่เรายังสับสนในตัวเอง
ก็อย่าหวังให้คนอื่นเข้าใจในตัวเรา
จงหลับตาลงและอยู่ในภวังค์กับตัวเอง
ทำความรู้จักมันให้ดีว่าเราคือใคร?
บางครั้งคำตอบก็ไม่ใช่สิ่งที่ไกลตัวเลยแม้แต่น้อย
คำตอบมันอยู่ที่ตัวเราเอง มิใช่ใครอื่น!
* คิดดี ทำดี มีแต่ผลดีแก่ตัวเอง
คิดไม่ดี ทำไม่ดี ผลร้ายย่อมเกิดกับตัวเอง
คนที่คิดดี แล้วลงมือทำย่อมได้รับผลกำไร
คนที่ดีแต่คิด แล้วไม่คิดที่จะลงมือทำย่อมมีแต่ขาดทุน
* จงทำให้คำครหาและการปรามาสน์เป็นแรงขับเคลื่อน
สู่การชำระตนให้บริสุทธิ์ ดั่งความร้อนของเพลิงไฟ
ที่จะชำระให้ทองแท้บริสุทธิ์ไร้สิ่งเจือปนฉันนั้น
อันปุถุชนคนเดินดินย่อมต้องพานพบกับคำครหา
และคำปรามาสน์ ไม่มีผู้ใดเลยรอดพ้นจากสองสิ่งนั้น
แม้ผู้เป็นบรมศาสดาของโลก
* สายลมที่พระเจ้าส่งมาย่อมคลายร้อนยามพัดผ่าน
แต่ไฉนลมปากของคน จึงสร้างแต่ความร้อนรน
นั่นอาจเป็นเพราะว่า สายลมเพียงพัดผ่านแค่ผิวกาย
แต่ลมปากนั้นมันพัดลึกถึงหัวใจคนจนทำให้กลัดกลุ้ม
ร้อนรน มิหนำซ้ำลมปากยังตราตรึงแนบแน่นติด
ความทรงจำมิลืมเลือน สายลมเมื่อพัดผ่านมันก็ผ่านไป
แต่ลมปากมันหาเป็นเช่นนั้นไม่!