อัสลามุอะลัยกุมค่ะ
ดิฉันเป็นมุอัลลัฟค่ะ ขอคำปรึกษาคะว่าควรจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์นี้ต่อไปถึงจะถูกต้องและที่ทำผ่านมาถูกหรือผิดอย่างไร ขอเล่าคร่าวๆนะค่ะ มีเรื่องหมางใจกับเพื่อนบ้าน บ้านติดกัน สามีและภรรยาซึ่งเป็นญาติที่เป็นผู้ใหญ่กว่า ศักดิ์เป็นน้าชายของสามีเรา เป็น้องของแม่สามี ต้นเหตุของเรื่องคือเราและลูกของเรา เข้ามาอยู่ที่นี้เป็นที่วะกัฟสำหรับลูกหลาน ดิฉันเข้าใจว่าเขาเห็นเราเป็นมุอัลลัฟ และอยู่ไกลแม่สามีซึ่งยังเข้ากันไม่ได้และอยู่คนละซอย จึงเข้ามาช่วยเหลือช่วยดูแลลูกซึ่งจุดนี้เราเองไม่มีประสบการณ์ก็จริงอยู่แต่เราก็พยายามเลี้ยงเองและสามีเขาก็มาอุ้มไปเล่นเรื่อยๆ ตอนแรกรู้สึกดีได้รับความช่วยเหลือดีและสามีเองบอกให้เข้าไปทำความรู้จักญาติๆเพื่อนบ้าน ไปนั่งคุยแทบทุกวัน จนคิดว่ารู้จักตัวตนเค้าทั้งสองคนพอควรจึงคิดรักษาระยะและเราเองจะได้มีเวลาส่วนตัวกับลูกมากขึ้น สามีเค้าเริ่มเดินมาพาลูกเราไปเล่น ไปเที่ยวบ่อยทุกวันจนเป็นกิจวัตร ดิฉันกังวลเรื่องลูกจะได้รับการดูแลอย่างดีเกินไปกลัวจะชิน ซึ่งเราจะสอนให้ช่วยเหลือตนเองได้ แต่ลูกจะได้รับการปฏิบัติคนละอย่างเมื่ออยู่กับเค้า ซื้อขนมของกินของเล่นให้แทบทุกวัน สามีเค้าช่วยดูแลเอาใจใส่จนเรารู้สึกขัดข้องใจกลัวจะมีปัญหาเรื่องการปกครองสั่งสอนในอนาคต เราพยายามปฏิเสธแบบนิ่มนวลแต่ด้วยความที่เค้าเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือมากจึงยากสำหรับดิฉันมากขึ้น พอตัดใจปฏิเสธตรงๆว่าขอทำเองจะได้ทำเป็น ก็ถูกว่าต่อทอดจากสามีที่ถูกแม่เค้าว่ามา เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เราขอพื้นที่ส่วนตัว ทำอะไรเอง มีชีวิตครอบครัวเราเอง ดิฉันพยายามบอกสามีว่าต่อไปอาจมีปัญหาเรื่องนี้เพราะต่างวัยต่างความคิดต่างการเลี้ยงดูปฏิบัติ เราสมัยนี้เค้าสมัยก่อน สามีบอกไม่มีอะไร ปล่อยไป
การพยายามบอกเป็นปฏิเสธบ่อยครั้งแต่กลับลงที่ว่าต้องให้เค้าช่วยเลี้ยงลูกเพราะเราจะได้ทำอะไรสะดวกหรืออาจถูกต่อว่ากลับมาภายหลัง เป็นอย่างนี้นานจนเราหาทางออกไม่ได้ด้วยความขัดอยู่ในใจเลยดื้อออกมาทำงานแบบขัดใจสามีและแม่สามี ระหว่างทำงานตั้งท้องคนที่สอง เรื่องราวเกิดตอนจะลาออกจากงานมาเลีี้ยงลูกทั้ง2คน สามีกลับไปทำงานซึ่งคาบเกี่ยวเวลาต้องจ้างคนเลี้ยงลูกทั้งสองคนเราไม่ได้จ้างเค้าแต่ลูกไปอยู่บ้านเค้าตอนเรารับกลับบ้านเสมอ และพอรับลูกสองคนมาเลี้ยงเราขอเคลียร์กับทางเค้าเพราะภรรยาเค้าเองก็ติดใจเราเช่นกัน ทางเค้าไม่เข้าใจว่าเหตุผลของเราคืออะไร ได้แต่คิดอย่างเดียวว่าเราว่าเค้าทำให้ลูกเราเสียคนเอาแต่ใจ ไม่ยอมทำอะไรเลยต้องทำให้ทุกอย่าง แม้แต่ป้อนข้าว ทั้งที่4ขวบแล้วเรื่องยาวมากค่ะขอตัดตอนเป็นคำถามดังนี้
1.การที่เขาเต็มใจเข้ามาช่วยเหลือทั้งๆที่เราไม่ต้องการ เราปฏิเสธเราผิดไหมคะ
2.ดิฉันใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เหมือนถูกจับตามองตลอด รู้สึกอึดอัดค่ะ ทำอะไร แม่สามีรู้ทุกเรื่อง มุอัลลัฟจะถูกใส่ใจเป็นพิเศษอย่างนี้หรือคะ เมื่อก่อนแม่สามีกับภรรยาเขาสนิทกันมากโทรคุยกันทุกวันก็คงจะเล่าเรื่องดิฉันที่เค้าทราบไปด้วย หลายครั้งที่ถูกต่อว่ามา ตอนนี้ดิฉันทะเลาะไม่คุยกับทางบ้านเขา และแม่สามีถูกทางบ้านเขาต่อว่าด้วยเช่นกัน เลยไม่คุยกันอีกคู่ ดิฉันเป็นต้นเหตุผิดไหมคะ
3.ดิฉันเถียงภรรยาเขาในข้อที่เขาเข้าใจเราผิด และว่าพาดพิงแม่ของดิฉันซึ่งต่างศาสนากัน ดิฉันไปขอมะอัฟตอนอีดใหญ่แล้ว แต่เขาไม่รับอย่างนี้ทำอย่างไรคะ และจนบัดนี้ก็ไม่ได้คุยทำเหมือนไม่มีตัวตนกันเลยค่ะ ดิฉันก็ไม่ได้พูดถึงเขาเลยเมื่อใครที่ทราบเรื่องถามก็ตอบส้ันและเลี่ยงไม่พูดถึงจะบาปไหมคะ
4.ญาติของภรรยาเค้าบางคนก็ไม่คุยกับดิฉันและสามีเลยตั้งแต่เรื่องเปิดเผยมาว่าผิดใจกันต้องทำอย่างไรดี
5.ตอนเกิดเรื่องแล้วบ้านเขาเป็นทางที่ต้องผ่าน เขาด่าว่า ตะโกนออกมาจากบ้านทุกครั้ง แม่สามีโทรมาว่าๆเราไปยียวนเค้าทำไมทั้งที่จริงเราแค่เดินผ่านและไม่มองด้วยซ้ำ เป็นอย่างนี้นานแล้ว เค้าอาจจะอารมณ์หมั่นไส้ เลยโมโห เค้าบอกว่าเห้นหน้าเราแล้วทำงานไม่ได้ เราบอกว่าต้องดับโมโหที่ตัวเค้าเอง เราไม่ได้ไปทำอะไรอย่างที่เค้าบอกเลย การบอกสิ่งที่ถูกต้องกับผู้ใหญ่ผิดไหมคะ
ดิฉันความรู้ศาสนายังน้อย ถ้าในการเขียนมีอะไรไม่สมควร ขอมะอัฟด้วยนะคะ ขอความกระจ่างไว้เพียงเท่านี้ค่ะ
วัสลาม