วันศุกร์ที่แล้วได้มีโอกาสไปละหมาดวันศุกร์ย่านพระราม 3
คุตบะฮ์ได้พูดถึงการฝึกจิตใจให้ถึงขั้นเอี๊ยะซาน คอเต็บได้อธิบายพอสรุปได้เองว่า
\" เอี๊ยะซานก็คือ การตื่นรู้ว่าตัวเองทำอะไร เพื่ออะไร การคิดอยู่ตลอดว่าเราเห็นอัลลอฮ์ และพระองค์ก็ทรงมองเห็นเรา
และหากว่าจิตเราคิดมองไม่เห็นอัลลอฮ์ ก็ให้นึกว่าพระองค์ทรงเห็นเราเสมอ \" โดยนำฮ่าดีษที่มีเค้าทำนองนี้มาอธิบาย
ผมฟังแล้วก็เกิดสนใจอยู่ อยากจะไปถึงขั้นนั้น ว่าเค้าทำกันแบบไหน ควบคุมจิตได้ยังไง
ถ้าจิตทำได้ถึงขั้นเอี๊ยะซานมันก็ให้อิบาดัตสมบูรณ์มากขึ้นแน่
เพราะตอนละหมาดจิตไม่ค่อยอยู่นิ่งเรื่องสัพเพเหระชอบเข้ามาแทรก แล้วก็พาเตลิดตลอด
จิตไม่อยู่แต่ร่างกายก็ยังซูหยูต เคลื่อนไหวตามรูปแบบของการละหมาดได้
แต่ไม่เห็นด้วยที่สายนี้ต้องยึดติดกับครูผู้ถ่ายทอดวิชามากๆ จนเคยได้ยินว่าศานุศิษย์ ต้องกินน้ำอาบมายัตครูด้วย
ก็เลยรบกวนอาจารย์ช่วยไขข้อข้องใจ ให้ความกระจ่างกับแนวทางตะรีกัตด้วยคับ
การฝึกจิตแบบนั้นผมก็อยากได้ แต่ผ้าเขียวนี่ไม่รู้ยังไง